Kto to widział tak malować świat na jesień :)

 Jesień się na niedzielę wystroiła w kolory i światełka. 

Jeszcze jej takiej nie widzieli i już nie zobaczą, bo to jesień w nieustannej zmianie. Przebiera się wiatrem i zimnem koloruje po nocach, rano będzie żółtsza, rudziejsza i czerwieńsza, z liści zrzuconych z ramion ułoży dywan w stu setkach odcieni. 

Kolejne drzewa zgłaszają gotowość do zimy, zmagazynowały sny i cukierki.

Będzie co będzie, bo będzie. Buki i dęby potężne, strzeliste świerki oraz wytrwałe sosny nie muszą się martwić. 

Gorzej drobiazg, poszyt i brzeziny. Póki co jest optymistycznie, las drży, spadają deszcze kolorowe, dzięcioł pracuje, wiewiórka gromadzi, a grzybów tyle, że dla każdego wystarczy. 

Nawet dla śpiocha. Grzyby jesienne to odrębny temat, tyle kilometrów i ton tych organizmów pod stopami, pod liśćmi, pod ściółką, całe sieci, przeplatanki, grzybnie, co umiaru nie znają.

Znów jesionka, znów się liście tulą do pnia, znów się pień liśćmi otula. 

Jeszcze na pniu pochody grzybów, jeszcze zieleń, jeszcze jeszcze jeszcze do zimy czas.

Wie MajLo jak do Kani oko puścić, jesień to nie pierwsza dla niej. 

W niej jej do twarzy. Zabawki schowały się pod leśnym systemem alarmowym i błoto.
 
Dziki też mają swoją robotę, pracowitsze w tym październiku jeszcze bardziej. Sroga zima idzie! 

Żegnaj przyjacielu, do zobaczenia po drugiej stronie.

Odszedł nasz Rudy, serce stajni, najwierniejsze z wiernych. Nikt nie pamięta, kiedy się urodził, zapamiętamy, że zgasło w nim życie w niedzielę. Drugiego takiego nie będzie. 

Kilka lat towarzyszył nam podczas spacerów i pracy przy Witoldzie. Kilka lat z radością i wdzięcznością wyrażaną w spojrzeniu odbierał dowody czułości, głaskanie, smakowite kąski i suchy chleb, którego był smakoszem. Skończyła się era. Witold przyjął to z niepokojem. 

Rudy, Rudy, Rudy, nasz kochany Rudy, witał i żegnał aż pożegnał na zawsze. Ciężko i opłakujemy. Bohater podwórka. Nasz bohater.

Izerskie wakacje z pływackim debiutem Gabry

Izerskie wakacje, w miejscu gdzieś obok szlaków, kolejnym punkcie odniesienia tego, co ważne. 

 

Ważne, bo przyjemne i beztroskie, tak się kolejny raz zdefiniował hedonizm naszego stada. 

Od niewczesnego, wyspanego rana było wesoło, bez oglądania się na godziny. 

 

Zawadiacki dzień. Inne nie bywają z Często Zmorami. Gabra matka, Pietruszka córka i Kamienna, taka doroślejsza niż ostatnio, z głębokością, która umożliwiła Gabrze pływacki debiut. 

 

Pietruszka zaczęła przymiarki, jeszcze nie ufa rzece i swoim siłom, wciąż woli być psem brodzącym. 

Jeszcze niejedna szyszka i niejeden patyk przed nią. Były też zabawy lądowe, MajLo powoli traci głos. 

Sekundowanie terierowej szarpaninie wymaga  nieustannego oszczekiwania, cały las słyszał. 

Tak nam idealnie mijała niedziela w Izerach, tym razem bez pokonywania kilometrów szlaków, wyjątkowo bardziej leniwie i stacjonarnie. 

Mimo to nie gorzej niż zwykle. 

Delektowałyśmy się plażą nad Kamienną, wygrzewałyśmy jak jaszczurki w miejscu, które będziemy odwiedzać. 

W bardzo bliskich planach jest zapoznanie wielkopsa z tym miejscem. 

Oby tylko pogoda sprzyjała i inne okoliczności. 

Przyjemnie jest znać takie plaże, kamieniska, które grzeją w tyłek, zasobne w szyszki i aporty zakamarki. 

 

W ocenie psich ekspertów, zwłaszcza Gabry, miejsce od którego trudno  się oderwać, wręcz doskonałe. Nasze wakacje trwają… z małymi przerwami na obowiązki. Obowiązkowo jest tam trafić i niczym się nie przejmować.

Moszna? Moszna !

Pewien bardzo radosny cel wyjazdowy , o którym jeszcze kiedyś na pewno powstanie jakiś post, rzucił nas do Mosznej. 

Od rana się nam wiodło i wtorek obfitował w bardzo dobre wyniki. W składzie iście rasowo brytyjskim zażyliśmy dwugodzinnych wakacji w zamkowej okolicy. 

Quilan, Pliszka i MajLo, trójka wyszukana i zwracająca na siebie uwagę, zwłaszcza on, pies-koń ;) Zamek w Mosznej aż taki stary stareńki nie jest, wybudowano go w czasach, kiedy Konstantynopol był największym miastem na świecie, szlachta polska zaangażowana była w walkę z kozakami tatarskimi i Chmielnickim, a może to już były czasu potopu szwedzkiego ? 

Obecny kształt to okres późniejszy, XIX i XX wieczny, kiedy stał się rezydencją śląskiego rodu Tiele – Winclerów. W kwestii słynnych gości mieliśmy godnego poprzednika, bowiem sam cesarz Wilhelm II odwiedził zamek, by wziąć udział w polowaniu.  

 Z dawnych czasów świetności zachował się zamek oraz park, w parku królują rododendrony. Atmosfera tego miejsca jest kojąca, dlatego zapewne kiedyś , w zasadzie jeszcze całkiem niedawno, leczono tu nerwice. 

Udało nam się ledwie musnąć ścieżki parkowe, do obejścia jest tu dwieście hektarów, zapewne warto, bo można dotknąć dębu, co ma trzysta lat. 

Podobno to miejsce ma jakiś związek z Templariuszami, coś tam pod ziemią jest ukryte, korytarz jakiś, co wiedzie do zamku w Chrzelicach. Nie znaleźliśmy drzwiczek do podziemi, znaleźliśmy grzyb i piękne chwile. Potem ruszyliśmy po prawdziwy SKARB!

Misia pasie

Kto by pomyślał, że przyjdzie taki dzień, że i MajLo zasmakuje pasterstwa. 

Zaganianie ma we krwi, o tym było wiadomo od zawsze, kiedy zaganiała swoje ludzkie stado podczas wielu grzybobrań. Z owcami do tej pory miała do czynienia sporadycznie i właściwie bez możliwości pracy. 

W niedzielę dostała prezent od losu, Magdy, Basi, Agaty i Michała. Profesjonalna lekcja z profesjonalnymi owcami i pod fachowym okiem Agaty Zielińskiej. Na początku nie zauważała owiec, poza koszarem jej nie interesowały. 

Za to w środku, jak tylko krwinki i geny pasterskie w niej zawrzały, wzięła się do roboty. Jak to cardigan, nie pracowała cicho, owce rozruszała w mig i panowała nad nimi. Wiedziała co ma robić, dużo lepiej niż pastuszek amator i debiutant. 

Zaganiała z pasją i radością, podobno już po pierwszym spotkaniu udowodniła, że drzemie w niej instynkt pasterski. Dzielna mała starsza pani Jaremka. Prawdziwym wyzwaniem była praca poza koszarem, w zagrodzie, gdzie owce miały sporo miejsca do ucieczki. Wcale jej to nie speszyło, poradziła sobie tak, że zadziwiła wszystkich. Dla mnie jest mistrzynią. To raczej ja mam się czego uczyć :) 

Basia i Idus też pokazali klasę. Biały Szwajcarski Pies Pasterski doskonale radzi sobie w zagrodzie. Bardzo dziękujemy za doping publiczności, miłe słowa i cierpliwość Agaty, specjalne podziękowania należą się owcom, które uczyły nasze psy pracować, przytulały się ufnie do nóg i przyjemnie pobekiwały. 

W planach mamy więcej, już w maju, bo ludzka radość to jedno, ale widzieć Jaremkę w swoim nowym żywiole, bezcenne. Skąd ona to wie? Kiedy się tego nauczyła ? Styl tradycyjny, poziom początkujący z apetytem na więcej, to nasze wyzwanie. Nigdy nie jest za późno na naukę a na przyjemność tym bardziej. Beee Beeee ….