Upliszki Witoldowe

Nasza piąta strona świata, gdzie pogoda nie ma znaczenia, tam gdzie zacierają się złe sprawy, kłopoty rozwiązują się bez niedomówień. 

Nawet, kiedy mgła nad Sokołowem z parujących lasów zasłania widoki, to i tak piąta strona świata jest piękna. Dalekie pola żółtaczki, pola na które w słońcu nie da się patrzeć, bliższe pola bawiące się z nami w zagadki, kamień to, krzak, 

czy zwierzę, najbliższy sadek pysznych gruszek, zagajnik pachnący dzikami i tarniny. Sprawy tu się dzieją zwyczajne, codzienne, to ktoś drogę zrobił przez środek czyjejś łąki, kto inny pole obsiał, drzewo z lasu zniknęło, 

ślad po ognisku… Schowany w zaroślach staw, zarośnięty, malowniczy z Turzycami błotnymi o wyniosłych kwiatach męskich i oddalonych kwiatach żeńskich, tworzącymi szuwar, torfowisko płytkie a zdarza się, że i pło lub spleję, 

czyli kożuch roślin w formie zarastającego brzegu. Takie pło powstaje tutaj, nikt o staw nie dba, zazielenił się, zarósł i idealnie pasuje do piątej strony świata, gdzie granice zacierają się. 

Nad półprzymkniętymi oczami okolicy czuwa Pliszka siwa, Euroazjatka, północna Afrykanka, zalatuje na Alaskę, najpospolitszy ptak Europy. Z dziewięciu podgatunków nasz kawałek świata zamieszkuje Motacilla alba alba. Wystarczy chwilę poobserwować jej ogon, żeby nie mieć wątpliwości, z kim mamy do czynienia. Kiwa nim w górę i w dół nieustannie, poza tym lubi biegać, jest mało płochliwa i gustuje w ludzkim sąsiedztwie. 

Pliszki są monogamiczne, właśnie szykują się do lęgu, budują gniazda, które ścielą na przykład końskim włosem. Jak to się dobrze złożyło, bo Witold właśnie tego dnia był czesany, głaskany, sierść fruwała w powietrzu obficie, dla każdego gniazda wystarczy. 

Nawet i na ptasi pałac by było dość. Wszyscy poddali się atmosferze spokojnej, relaks. Gdyby tylko czas nie płynął swoim bezwzględnym, sprawiedliwym torem…

Jest na świecie taki kraj, człowieku
 

I ten kraj mam znaleźć chęć
Gdy minuta trwa piętnaście sekund
Dwa plus dwa się równa pięć

Kraj ten w piątej stanie świata leży
I wesołym śmiechem brzmi
 

Przeto proszę starszych i młodzieży
Zbierzmy się raz w sobie i…

Znajdźmy razem piątą stronę świata
Przecież ona mieszka w każdym z nas
 

I mądralom nudnym figle płata
I odszukać ją najwyższy czas

W bujnej wyobraźni kraj prześliczny
W piątą stronę świata ze mną wiej
Im świat wokół bardziej jest logiczny
Tym wytrwalej poszukujmy jej

/Wojciech Młynarski/

Jedną mamy uwagę, niech sekunda trwa piętnaście minut, kiedy w piątą stronę świata znowu zawitamy.

Nieciecz: dzikarze, dziki, żaba i Bearbusters, czyli wspaniale

Międzynarodowy Konkurs Dzikarzy w Niecieczy, dzień z myśliwymi, ich właścicielami, przewodnikami i fanami.  Przybyli myśliwi różnych ras, najwięcej było Gończych polskich i słowackich Kopovów, 

pojawiło się kilka pięknych Płochaczy niemieckich, Foksteriery, urocza Łajka, Ogar polski i Antii, czyli Antoś Karelski pies na niedźwiedzie.   

Antoniego znaliśmy od urodzenia wyłącznie ze zdjęć, dwa lata temu w mglistej Niecieczy na takim samym konkursie spotkaliśmy jego rodziców i ich właścicieli, Martynę i Darka z hodowli Bearbusters. Antii okazał się przepięknym psem, ciotka wredotka zabrała się za wychowywanie młodzieńca, udowodniła, że to Karelski, który wie, że ciotkom się nie należy stawiać. 

Miły, towarzyski, kontaktowy i przyjemny w dotyku a na dodatek świetnie zapowiadający się dzikarz. Co do konkursu, to bardziej zajęci byliśmy rozmową, bo takie towarzystwo nie zdarza się za często. 

Psy najpierw przechodziły próbę strzału, potem próbę posłuszeństwa, następnie była zagroda, w której mieszkają trzy bardzo fotogeniczne dziki. Kto przeszedł trzy próby pozytywnie na deser dostawał ścieżkę tropową. Kto poległ po drodze mógł się oddawać lenistwu, zabawom towarzyskim, korzystać z atmosfery piknikowej i łapać opaleniznę. 

Można też było opowiedzieć, co i gdzie się robiło, to zwłaszcza Martyna Magdzie opowiadała. Nic tu nie jest zmyślone ;) Dziki tego dnia były bardzo dzielne i powściągliwe, jak tylko miały okazję to chowały się w krzakach i udawały, że ich nie ma, pozowały bez lęku. 

Od psów oganiały się grzecznie, bez złości, chociaż mogły zachować się dużo gorzej… mogły ale tego nie zrobiły. 

Zachowały ignorujący dziwne zachowania ludzkie spokój, kto wie po czyjej stronie była mądrość tej soboty… Pozostawione w spokoju Żaby zielone, wodne lub jeziorkowe zajęły się swoimi żabimi sprawami. Patrząc na długość uda i podudzia oraz palców to raczej Żaba wodna, czyli hybryda żab jeziorkowej i śmieszki, jednak głowy sobie za to uciąć nie dam. 

Wczesną wiosną żaby wodne żerują, okres godowy zaczną jak zrobi się upalnie. Samica złoży kilka tysięcy jak, z których wyklują się kijanki, po 65-80 dniach kijanki przeobrażą się w żabki. Żaba wodna, jako, że jest hybrydą, do rozmnożenia potrzebuje żaby z gatunku rodzicielskiego. 

Skomplikowana bywa biologia. Żaby zielone żywią się muchówkami, niestety nie gustują w komarach, mrówkowatymi, pszczołowatymi, chrząszczami lądowymi, dżdżownicami, pająkami krzyżakowatymi, ważkami, ślimakami, kijankami, drobnymi kręgowcami. 

Nie są wrażliwe na ukąszenia pszczół. W Polsce objęte są ścisłą ochroną gatunkową, wymagają ochrony czynnej. W Niecieczy żyje im się dobrze i spokojnie. Przyśpiewa im Trzciniak, co na ucho potwierdził nasz dyżurny ornitolog Marysia. 

Jaremka moczyła nogi w stawie, szwędała się swoimi ścieżkami wśród myśliwych, nawet miała wielbiciela ;) Oburzona określeniem corgi teriera postanowiła ostatecznie wybrać izolację w bagażniku. No skoro wolą Pembroki, to ona wdzięczyć się na darmo nie będzie! Kto wygrał nie wiemy, podobno Płochacz, na pewno nie Boguś, chociaż wygrać mógł… Wiemy już co w tym sezonie modne, znowu zieleń ;) i wypaśna scenografia na dachu, och ach, aż trudno wzrok oderwać. 

Lubimy Nieciecz, miła atmosfera, wspaniałe towarzystwo z Jarocina, śmiech do łez i znajomi znajomych. To wszystko zasługa Bogusia, bo gdyby nie on, to nas by tam najprawdopodobniej nie było. Nieśmiało zrodził się plan Jary. Gdyby się udało, co zaplanowane, to może jeszcze w tym roku spotkamy jeszcze niewiadomą fińską piękność karelską, za którą już trzymamy kciuki. Dziki jednak da się polubić.

Opowieść o Zbychu Chińskim grzywaczu Cyganie z Perłą w tle

Był raz Cygan Zbychu, co w swym setnym życiu przybrał postać niepozornie marną. 

Byle kim nigdy nie był, więc do niewielkiej swej istoty psiej, trochę łysej, trochę z grzywą dołożył dumne imię Prince. Na przekór romskiej miłości do słońca urodził się na Islandii, wszak i tam słońce świeci. 

Coś mu jednak tam nie grało, tabory wyspę omijały, więc przeskoczył Morze Norweskie i Północne, przeleciał nad Europą aż dotarł do Płoszczynki. Tu zostanę, postanowił. Jak postanowił, tak się stało. Cygańska dusza, niepokorna, wolna w nim została, jak pali ta obroża, jak dumie uwłacza purpurowy sznurek, zwłaszcza, kiedy natura nakazuje zapolować na ptaki. 

Hulaj dusza, poszedł raz Zbychu za instynktem w las. Zbiorowy niemal zawał, bo wołać można, wołać można i wołać… skały, nic z nich sobie nie robił, nie takie skały widział na Islandii, tam to dopiero olbrzymy niebezpieczne, tu ledwo kamyczki i nawet niezbyt ostre. 

Zbędny ten sznurek, przecież wrócę zawsze, pohulam, duszę przebiegnę i przewietrzę, grzywę rozczeszę wiatrem i wrócę. Tak było. Nasze książątko w gościach byle jaką ścieżką prowadzić nie uchodzi. 

Szliśmy przez Parnas, mieszkanie muz, niech ma artystyczna romska dusza godne otoczenie. I jeśli to prawda, że Cyganie lubią błyskotki to dla Zbycha Perła, Perła Zachodu i złoty trunek do powąchania. Przypadkiem wypatrzyliśmy na zdjęciu Gosię, Janka i Korę, też tam byli. Pozdrawiamy! 

Usiedzieć w miejscu było Zbychowi trudno, najlepiej, jakby go puścić, żeby w każdy kąt i kieszeń zajrzał wścib wścibski. Nagle stało się niemal jasne, czemu taką postać w swym setnym życiu obrał. 

Taki mały, kochany, wzruszający, kto by go przegonił, kto by mu nie dał o co prosi, jak odmówić tym wielkim oczom … z każdym na pewno by się najadł, gdyby nie ten sznurek.  

Mostek a za mostem patrz Książę jaki wielki las, jest Twój na ten czas, kiedy tu jesteś, cały dla Ciebie i rzeka. 

Woda, brrr, obrzydliwa, no po co ona do tej wody idzie, chyba, żeby się utopić, jak chce niech idzie, 

Zbychu nie, Zbychu sobie popatrzy jak Jaremka straciła rozum i pływa, jeszcze się z tego cieszy. Los dziwnych przyjaciół mi dał. 

Może to dobrze, jak będę tonął, jak mnie nurt porwie jak ten oto patyk, to MajLo mnie uratuje… Ty pójdziesz górą a ja lasami, Ty się zmyjesz wodą a ja ślozami, a Jaremka, co ten pień zwalony zna odśpiewała: Ja pójdę górą a Ty doliną… i tak było. Zbychu Cygan, kiedy był Romem na pewno kochał konie, wystarczy spojrzeć na Zbycha jak wpada w galop. 

Można się na niego złościć, że awanturnik i hałaśnik, że do bitki pierwszy, że słucha wybiórczo i o swoje dba aż nadto, to jednak nic i nieistotne, bo nade wszystko to kochany chłopak z tego Zbycha. Wieczorami stroi struny i śpiewa swoje rzewne pieśni. Tradej Roma ed romenza, lengre roki sziola dena , a Roma dzija bagiena, a Roma dzia arki rema.
lengre roki sziola dena , a Roma dzija bagiena, a Roma sziu kalke lena. 

Taki nam się trafił na święta gość nietuzinkowy, co niczego nie bierze na pół gwizdka i gdyby mógł, to by przez dwumetrowy płot przeskoczył i pokazał uzbrojony w wysokie tony i decybele, kto tu pan. Sen zamieniał go w słodkie, wzdychające maleństwo, zwinięte w rogalik mieszczący się na jasieczku. Był raz Cygan Zbychu, co postać Chińskiego grzywacza przyjął i spędził z nami święta :)