Pogoda w typie telewizyjnym, mgliście z mżawką, można by nawet napisać, że było
nieprzyjemnie. Ten fakt został całkowicie zignorowany przez naturalnie
entuzjastyczną grupę wycieczkową. Cel Okole. Akcja się właśnie zawiązuje, w
polach i łąkach nabiera tempa gonitwa trzech lekko niezrównoważonych koleżanek. 
Aleją do osiołka, którego wciąż nie ma i zwrot, bo sarny się nie spodziewały,
że w taką pogodę ktoś będzie tędy przechodził. Gabra wystrzeliła, reszta nie. Następnie
miejsce akcji przenosi się do lasu. Mała dygresja: lasy Gór Kaczawskich są
wyjątkowo malownicze :) 
Nawet jak chmura ociera się o czubki świerków i buków,
nawet kiedy nie widać Gackowej ani Radostki, ba nie widać ani tego co przed
nami… Ta chmura skutecznie ukryła naszą najbliższą przyszłość. Zupełnie
pochłonęła zająca, który nagle wyskoczył z lasu… 
Nosy węszyły, nosy oczu nie
potrzebują. Opowiadanie toczy się dalej, szlakami z zakazem wstępu na choinkę,
nie zbliżać się, nie dotykać, w ogóle nie być tu! Na szczęście psów ten znak
nie dotyczył :) 
Tym bardziej suk! Uwaga, uwaga, uwaga, tamburyny, piszczałki,
dzwoni, werble – pierwszy punkt kulminacyjny - Okole zdobyte! O zaskoczenie,
nikogo tam nie zastałyśmy, nawet widoki się nie pojawiły. Nic to, trudno, komu
grała melodia, ta po skałkach poskakała, ta Basia dzielna. Jaremka też sobie
nie żałowała. 
Gabra machnęła na to ogonem, tą jak zwykle rządził nos. Opowiadanie
toczy się dalej, zmierza teraz w dół trasą w typie naganka w scenografii jeżyn
i gęstej świerczyny po ścince. Wszystkie przeżyły, test zaliczony z wynikiem:
nadają się. Otworzył się przed nam obszerny las bogaty w wybory, tędy, owędy,
tamtędy… 
Gabra pognała, wszyscy czekali i właśnie w tej chwili niespodziewany
drugi punkt kulminacyjny. To było tak: Pąpiru mówi, nie umiem gwizdać, czy
jakoś tak, bo pamięć zawodna, więc gwiżdżę ja, na palcach i zaczyna padać
śnieg! A gdyby wcześniej ta zależność była znana, to bym gwizdała od września
od rana! Tak się zaczęła zima w masywie Okola. 
Pierwszy śnieg tak doskonale
poprawia nastrój. Taka piękna nowina do zaniesienia Witoldowi i Buddy też
usłyszał, że zima jednak w tym roku przyszła. W niedzielę. Tak, to była
niedziela, zaznaczona czerwoną datą w kalendarzu, potwierdzona wytrwałymi
oszczekiwaniami idących na cotygodniowe modlitwy mieszkańców Lubiechowej.
Jajecznica też była niedzielna. I nawet śnieg spadł Elu.
i oddech
będzie się urywał na stromych podejściach z głazów… Kiedy łapki poczują
zmęczenie nie do opanowania i wspinaczka przestanie być radością… wtedy sobie z
przyjemnością popatrzymy na te zdjęcia :) .JPG)
Przypomnisz sobie Jaremko, co Ci zawsze
szeptałam przed ciężkim szlakiem? Jeśli Ty dasz radę to ja też ! 
Piękny pręgowany pół dziki Torek. Torek jest błyskawiczny i cichy,
pozwala się dotknąć ale jeszcze niechętnie reaguje na głaskanie. Za to apetyt
ma ogromny. Pochłania błyskawicznie. Zainteresowanie Jaremką wykazuje zdawkowe,
bo co ta głupia zabawa patykiem? 
Nie nie, to w kocim świecie nienormalne.
Jaremka jak to ona jak je to niech je, za to jak biegnie to co innego… Torek
jest ciekawski, zwiedził domek, już wie, gdzie leży granulowany skarb. 
Niestety
nie zdążył go wykraść. Po jedzeniu, jak każdy porządny kot oddał się toalecie.
W tym czasie Bogatka odkryła, że podano do karmnika, Mazurek trochę mniej
odważny czekał aż w Jaremczynie zrobi się mniej tłoczno. Sójka zwyczajna,
przybysz z północy – wszystkożerna przedstawicielka krukowatych i 
Kwiczoł z
drozdowatych, ptak wędrowny, czasem zimujący w Polsce przyglądały się
wszystkiemu z wysoka. Kwiczoł konsumował jabłko, lubi też owoce jarzębiny,
jałowca i głogu. Dawniej był przysmakiem, ze względu na aromatyczny od
zjadanych owoców smak mięsa. 
Kwiczoły potrafią skutecznie odpierać ataki ptaków
drapieżnych. W kupie siła, nawet dosłownie, bo najzwyczajniej w świecie
strzelają w przeciwnika kałem. Trudno latać ze sklejonymi piórami. A na koniec Dzwoniec zwyczajny z łuszczaków,
w zasadzie nie jeden ale spore stadko. 
Pieśń Dzwońca brzmi jak dzwoneczki,
ptaszyna mieszka w gęstych krzewach, zimą przepada za nasionami słonecznika. Wszystkie
ptaszyny objęte są w naszym pięknym kraju ścisłą ochroną gatunkową. Unia
Jaremczyńska jednogłośnie wpisała się na listę dokarmiających. 
Składamy
protest i domagamy się obfitych opadów śniegu. Z tygodniowym ultimatum :)
Niedzielna grupa poszukiwawczo-tropiąca w składzie wzmocnionym przez radośnie
zielonego, pozornie zielonego, 
radośnie pozornego ale nie pozornie radosnego
Jarka, wyspana do syta, bo o świcie budziki nie wołały, w południe samo…
rozpoczęła węszenie za śniegiem. 
Wycieczka zaczęła się miłym, niespodziewanym
spotkaniem z Korą i jej ludźmi, jechali w tym samy kierunku ale z innym planem.
Na nas czekała Koralowa Ścieżka, makabryczne wspomnienie z dzieciństwa,
mordęga. 
Tym razem nie było upału. Lasem, pod górę, ja się pytam gdzież ten śnieg?
Pojawił się wreszcie przy Paciorkach, pomiędzy doliną Szklarki i Wrzosówki.
MajLo oczywiście musiała sprawdzić co oferuje skalny punkt widokowy. 
Panorama
na kotlinkę w pierzynie z chmur. Chmury tego dnia zeszły bardzo nisko ale jak
tylko poczuły, że słonko się zniża, rozpoczęły wędrówkę w góry. Tak rządzi nimi
inwersja temperatur. 
Im wyżej tym cieplej, dziwne wrażenie, zwłaszcza jak się
już pokona zdradliwe, lekko oblodzone wejście ścianą kotła a w zasadzie zbocza
doliny, mijając olbrzymie wiatrołomy, przedzierając się przez piętro
subalpejskie z kosówką gubiąc przy okazji szlak…. No kto wytyczył szlak przez
takie rumowiska gołoborza… NIKT! 
Gapy… Zatem jak już się odnajdzie właściwą
drogę, gwarantującą dojście bez połamanych kończyn i wejdzie na wierzchowinę
Karkonoszy i czuje się miłe ciepło to jakoś niepokojąco. Ledwo wiaterek nad
Śnieżnymi Kotłami, jak to ? 
Dziwnie dziwno, widoki za to jak pierwsza nagroda w
najtrudniejszym konkursie! Góry, chmury, zmienność, chwilowe piękno, nie
mrugać, bo się coś przegapi. I co my tu mamy, z jednej strony Śnieżka z drugiej
Szrenica. W dole Śnieżna Kotły nad nami Wielki Szyszak a w oddali Liberec i Góry
Izerskie oraz jak się wpatrzyć to i Rudawy Jeremickie widać. 
Cudownie wspaniale
warto było, nawet jak się mała futrodoopka trzęsła na głazach. Koralowa Ścieżka
nigdy nam jakoś nie odpuszcza. Co za nami, to w pamięci, przed nami uczta,
opisać się nie da, zdjęcia są tylko marną kopią… 
Jaremka uszczęśliwiona
śniegiem, mało go ale jednak jest, no jest i można się przytulić, powyjadać,
wywąchać… wszystko można, co się chce! Na krawędzi, można było, bo nieustannie
nie wiało. Morze chmur wznoszących. Idą, idą nam na spotkanie. 
Podobnie jak
zmierzch a ścieżka do schroniska Pod Łabskim Szczytem chociaż wyraźna to w
dolnym fragmencie oblodzona. Prawie, prawie nas wywróciła ale jednak nie! Na deser do herbaty i kawy był wschód Księżyca.
Nie byle jaki bo w pełni. Z wielu widoków ten był wbijający w ziemię. Kto późno
jesienią wychodzi w góry, ten wraca po ciemku i czasem ląduje na tyłku albo
zdąży się wyratować. Tym razem Jaremka nie musiała się wstydzić za nikogo.
Apetyt na zimę rośnie. Za miłe towarzystwo dziękujemy! W pamięci wyryło się
NIEBAWEM :)
