Na początku była Koralowa Ścieżka...

Jeśli śniegu będzie przybywało w tym tempie to rety jeju ale prawdziwej zimy się nie doczekamy! 

Składamy protest i domagamy się obfitych opadów śniegu. Z tygodniowym ultimatum :) Niedzielna grupa poszukiwawczo-tropiąca w składzie wzmocnionym przez radośnie zielonego, pozornie zielonego, 

radośnie pozornego ale nie pozornie radosnego Jarka, wyspana do syta, bo o świcie budziki nie wołały, w południe samo… rozpoczęła węszenie za śniegiem. 

Wycieczka zaczęła się miłym, niespodziewanym spotkaniem z Korą i jej ludźmi, jechali w tym samy kierunku ale z innym planem. Na nas czekała Koralowa Ścieżka, makabryczne wspomnienie z dzieciństwa, mordęga. 

Tym razem nie było upału. Lasem, pod górę, ja się pytam gdzież ten śnieg? Pojawił się wreszcie przy Paciorkach, pomiędzy doliną Szklarki i Wrzosówki. MajLo oczywiście musiała sprawdzić co oferuje skalny punkt widokowy. 

Panorama na kotlinkę w pierzynie z chmur. Chmury tego dnia zeszły bardzo nisko ale jak tylko poczuły, że słonko się zniża, rozpoczęły wędrówkę w góry. Tak rządzi nimi inwersja temperatur. 

Im wyżej tym cieplej, dziwne wrażenie, zwłaszcza jak się już pokona zdradliwe, lekko oblodzone wejście ścianą kotła a w zasadzie zbocza doliny, mijając olbrzymie wiatrołomy, przedzierając się przez piętro subalpejskie z kosówką gubiąc przy okazji szlak…. No kto wytyczył szlak przez takie rumowiska gołoborza… NIKT! 

Gapy… Zatem jak już się odnajdzie właściwą drogę, gwarantującą dojście bez połamanych kończyn i wejdzie na wierzchowinę Karkonoszy i czuje się miłe ciepło to jakoś niepokojąco. Ledwo wiaterek nad Śnieżnymi Kotłami, jak to ? 

Dziwnie dziwno, widoki za to jak pierwsza nagroda w najtrudniejszym konkursie! Góry, chmury, zmienność, chwilowe piękno, nie mrugać, bo się coś przegapi. I co my tu mamy, z jednej strony Śnieżka z drugiej Szrenica. W dole Śnieżna Kotły nad nami Wielki Szyszak a w oddali Liberec i Góry Izerskie oraz jak się wpatrzyć to i Rudawy Jeremickie widać. 

Cudownie wspaniale warto było, nawet jak się mała futrodoopka trzęsła na głazach. Koralowa Ścieżka nigdy nam jakoś nie odpuszcza. Co za nami, to w pamięci, przed nami uczta, opisać się nie da, zdjęcia są tylko marną kopią… 

Jaremka uszczęśliwiona śniegiem, mało go ale jednak jest, no jest i można się przytulić, powyjadać, wywąchać… wszystko można, co się chce! Na krawędzi, można było, bo nieustannie nie wiało. Morze chmur wznoszących. Idą, idą nam na spotkanie. 

Podobnie jak zmierzch a ścieżka do schroniska Pod Łabskim Szczytem chociaż wyraźna to w dolnym fragmencie oblodzona. Prawie, prawie nas wywróciła ale jednak nie!  Na deser do herbaty i kawy był wschód Księżyca. Nie byle jaki bo w pełni. Z wielu widoków ten był wbijający w ziemię. Kto późno jesienią wychodzi w góry, ten wraca po ciemku i czasem ląduje na tyłku albo zdąży się wyratować. Tym razem Jaremka nie musiała się wstydzić za nikogo. Apetyt na zimę rośnie. Za miłe towarzystwo dziękujemy! W pamięci wyryło się NIEBAWEM :)