Karpacz-Biały Jar-Strzecha Akademicka-Luční bouda-Równia pod Śnieżką-Kocioł Łomniczki-Karpacz

Czasami zwyczajnie marzy nam się iść w góry z zegarem na niebie, z planem mniej więcej. Ot tak sobie iść. 

Chociaż to jeszcze nie nasz sezon, bo nasz zaczyna się po sezonie. Czarny szlak do Białego Jaru, choć nie taki łatwy i bardzo pod górę, na dodatek kamienie i kamienie, zatłoczony. Cieszyć się? Nie cieszyć ? Trochę nie cieszyć, bo co krok jakiś smutny śmieć wzdycha tęskno za swoim turystą, który go tak nagle na szlaku porzucił. 

Gdyby nie to, wędrowanie w tłumie byłoby absolutnie przyjemne. Zawsze można posłuchać, czy lepiej wchodzić, czy schodzić, czy łatwiej po kamieniach, czy nie a może trzeba było wyciągiem albo, kto wymyślił tą trasę… przy Białym Jarze dyskusje i narzekania kończą się natychmiast. 

Tu są widoki, te dla których warto się zmęczyć i zimna woda trzech strumieni łączących się w Złoty Potok. Biały Jar to nisza niwalna, czyli półkoliste zagłębienie stoku, efekt niszczącej siły płata śnieżnego, który z powodu niedostatku śniegu nie przekształcił się w lodowiec. 

Zlodowaciała pokrywa śnieżna zalegała na tyle długo, że wgryzła się w zbocze. Nazwa wcale nie nawiązuje do śniegu, który można tu spotkać nawet w lecie, związana jest z jasnym kolorem zwietrzeliny granitowej bruzd szczelinowych. 

Zimą to miejsce obfituje w lawiny, dlatego jest zamknięte dla ruchu turystycznego. Z Białego Jaru Ci co na Kopę i wyciąg, albo do Kotła Łomniczki, na Śnieżkę, na Sowią Przełęcz, Przełęcz Okraj i dalej to na lewo, 

na prawo Ci co do Strzechy Akademickiej, nad Mały Staw, Pielgrzymy, Słonecznik, do Wangu lud na Odrodzenie i w rejony przesieckie, borowickie oraz jagniątkowskie na prawo. 

My na prawo do Strzechy właśnie i w górę do Drogi Przyjaźni na Główny Grzbiet Karkonoszy i przez Spaloną Strażnicę na czeską stronę. Krótka przerwa na starym, zamkniętym szlaku, z którego znika Widłak alpejski, miłośnik rozdeptywania. 

Dookoła malownicze murawy bliźniczkowe z kosówką i wrzosy. Wygląda na to, że jesień tuż tuż. I zaczęło wiać, typowe dla Grzbietu Śląskiego, niby upał a jednak zimno. Miła odmiana dla skwarnej duchoty. Żółtym szlakiem, bursztynową drogą do bursztynowego piwa Paroháč z browaru  Luční boudy. Pycha za 45 czeskich koron. I jak się ktoś za bardzo w tym piwie rozsmakuje to może zanocować na jednym ze 150 łóżek. 

Wokół łąki, na których kiedyś pasły się krowy i kozy, wylegiwali przyrodnicy i artyści, szkolili się żołnierze wehrmachtu. 

Miejsce to ma bardzo bogatą historię, podobno działała tu nawet fabryczka fałszywych pieniędzy. Dawne XIX wieczne dzieje. Dzisiaj to miejsce tętni życiem turystycznym. Reklama przekonuje, że to najwyżej położony (1410 m n.p.m.) browar w Europie. 

Na dodatek jest też piekarnia i świeże pieczywo wliczone w koszt noclegu. Psy też są tu mile widziane, dlatego pod Luční Horou aż roi się od czworonogów.  Łaźnie piwne i wschód słońca nad Śnieżką… nic tylko korzystać. 

My na pewno kiedyś tak. Acha, idąc od Równi pod Śnieżką to zaledwie 30 minut, schronisko schowane jest w dole, dlatego długo go nie widać i na pewno nie jest to malusi domeczek na horyzoncie :)  Każda ona w drodze powrotnej szalała, widok na Śnieżkę tak działa i bursztyny. 

Potem w dół Kotłem Łomniczki, tempo jak to mówi Pąpiru stiplowe, bo tak właśnie lubimy najbardziej. Nowym wyremontowanym szlakiem, zupełnie innym niż kiedyś, czy lepszym, okaże się w deszcz :) Małe Jaremkowe nóżki narobiły kroków tego dnia, Gabra w kondycji do pozazdroszczenia. Sezon rozpoczęty. No tylko żal, że Łukasz został na szlaku ;) Czyż nie Magdo? ;)