U Wielisławnej Kaczawskiej

Wielisławno w sukience koronek galowych, 

muzyki nie słychać 

a organy wystrojone, 

tylko mróz skrzypi pod batutą kroków i smyczki wiatru biało zimę grają.

Rdzawo prześwitujesz, soczyście w stu odcieniach gorących wśród stu zimna kolorów. 

 

Palety ochrowej mistrzyni i formy pionów strzelistych, tropikalnym kontrastem żywym wyostrzasz piękno.

Wzrok porażony, piętno bez skazy, gasić je i koić w lesie, 

 

co zacichł białym puchem i zastygł w chwili niepowtarzalnych układów przestrzennych, 

ulotnych zaśnieżeń w nikłym świetle bezsłońca.

 

Tylko raz tu tak było i żal każdego mrugnięcia i szczęście, 

że się w tym obrazie maleńki skrawek świata spotkało i niczego więcej nie było trzeba. 

I szczęście, że się takie szczęście miało, za które komu dziękować?

Za cud prosty zobaczenia.