W Błocichowej z Elzą Szczotunią i całą reszą błocichowian

Przewijamy czas do tyłu, pierwszy dzień grudnia. Po grudzie a jakże, tylko, że nie zamarzniętej ale tłusto błotnistej. 

Z prezentem poandrzejkowym, czyli Szczotunią Elzą. Urosło się Szczotuni, już nie jest takim szczeniątkiem pierdołą potykającym się o własne uszy. Już się ta nasz słodycz tak butów nie trzyma. 

Teraz jej gwiazdą azymutem jest Gabra lub jakiś inny czworonóg z bandy bez subordynacji. I weź tu jamniku ogarnij na tych jeszcze bardzo krótkich łapkach to całe zamieszanie i na dodatek błoto! Elżbietka nie daje sobie taryfy ulgowej, wszak to jamnik, na dodatek szorstki, radę da nawet jeśli nie daje rady ;) 

Byłabym nadążyła ale zatrzymało mnie szczęście w postaci bobków, musiałam, no musiałam je podgrzać, wytarzać się był przymus i… no chociaż spróbować odrobinę… Bardzo nam ta Szczotunia pasuje, pasuje nam idealnie :) 

Nos ma też już nie tylko do całowania, nos się zabrał do pracy, po myśliwsku, będzie z tego nosa pożytek oj będzie. Elza zaplanowana została na dzikarza, co jej w duszy gra, to się jeszcze okaże. Może wybierze norowanie… 

Bogu Bogo i Gabra podszeptały jej, że być dzikarzem to dumnie, Jaremka, że szaleć ile wlezie to podstawa, Basieńka sugerowała, że najciekawiej jest skupić się nad świeżym kretowiskiem… 

Co z tych nauk dotarło, jedna Elza raczy wiedzieć, straszliwie wiało przecież od gór, podmuchy mocno pachniały śniegiem, którego wciąż jak na lekarstwo. Ta opowieść zakończyła się bez awantury, chociaż awantura wisiała w powietrzu. Potem już była stajnia i Witold, którego Elza podszczypywała w pęciny, Witold, jak to Witold tupnął bezpiecznie. 

Elza otrzymała upomnienie i bez większych protestów sobie odpuściła. Mądre dziecko z niej.  Do domu wróciła ubłocona po pachy. Jaremka do domu też przywiozła kawał grudniowej grudy na brzuchu. Tak to już mają krótkonożni ze sporym zapasem sierści.  Grudzień otwarty, wypatrujemy zimy. Wysoko w górach już biało…