U Wojtusia z jabłkami

Wojtuś wraz ze stadem wrócił na pastwisko. Przywitałyśmy go pysznymi jabłkami i
ciepłym słowem. Przybiegł i chyba mu się prezenty spodobały, bo aż mlaskał z zadowolenia ! Konie wcale się mnie nie boją, w zasadzie jakby w ogóle im moje towarzystwo nie przeszkadzało. To pewnie dlatego, że jestem potomkiem elfickich rumaków:) Wojtuś trzasnął kopytem i wyszło słońce. Szkoda było marnować taki dar, więc poszłyśmy na Szybowcową. Niewiele się tam działo i góry schowane za mgłą. Za to kwitną już żabie oczka, najdelikatniejsze kwiaty jakie znam. Trawy też już mają swoje aureolki :) Wychodzą też osty,
będą się czepiać wszystkich, czy to sprawiedliwe, czy nie ;););) W oddali niezdobyty jeszcze Stromiec. Znów zabrakło czasu, bo za długo u Wojtusia zamarudziłyśmy. Ale dla znajomych trzeba mieć przecież czas :) A Stromiec poczeka, nigdzie się przecież nie wybiera!